Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Inny świat „Inny świat” - wyjaśnienie tytułu „Inny Świat. Zapiski sowieckie”- tak brzmi w całości tytuł utworu Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Podtytuł świadczy o kronikarskim charakterze powieści. Są to zapiski, więc zbiór luźnych wspomnień i przemyśleń. Szkoły językowe ogłaszają zapisy na kolejny semestr nauki. To będzie ostatni dzwonek na naukę języka dla gimnazjalistów i maturzystów, których na wiosnę czekają egzaminy z języka obcego, a także dla osób planujących wakacyjne wojaże. źródło: NKJP: Obcy jak własny: Dziennik Zachodni, 2009-02-14 Inny świat - streszczenie szczegółowe. Każdy spędzał „wychodnoj dień” w indywidualny sposób. Gustaw po obiedzie szedł do małego baraku, w którym mieścił się sklepik obozowy. Tam spotykał się z innymi więźniami i rozmawiali o wiadomościach z innych łagpunktów, o pogodzie i pracy. Późnym popołudniem opuszczał sklepik. Kim Kolwiek ( ang. Kim Possible, 2002–2007) – amerykański serial animowany wyprodukowany dla Disney Channel w 2002 roku. Serial ukazuje się na kanale Disney Channel, od 2006 również w Polsce. Powstały także filmy animowane na podstawie serialu i są to: „ Kim Kolwiek: Szatański plan ”, „ A Sitch in Time ” oraz „ Graduation ”. Najpopularniejsze CZY WIEDZIAŁEŚ ŻĘ CZYM JEST PRAWDZIWE ”PRZEBUDZENIE” – SPRAWDŹ CZY WYSZEDŁEŚ Z MATRIXA 6 grudnia 20227 Mins Read1 473 Views CZY WIEDZIAŁEŚ ŻĘ 4 KSIĄŻKI TAK POTĘŻNE ŻE MOGĄ PRZEPROGRAMOWAĆ TWÓJ MÓZG 8 grudnia 20226 Mins Read1 471 Views ZAGADKOWE ZJAWISKA COŚ DZIWNEGO DZIEJE SIE NA ANTARKTYDZIE 17 grudnia 20223 Mins Read1 168 Views Najnowsze posty CZY Świat Dysku. Wyprawa Czarownic Tom 12. 25,41 zł Inny powód; Zgłoś do moderacji Ostatni dzwonek na złożenie wniosku. Prawie 2500 zł dostaną rodzice na ucznia Świat Kościół Wiara Inteligentne Życie Po godzinach Czytelnia Blogi Magazyn Wideo Magazyn 2020-04 Ostatni dzwonek. 1989. 7,7 12 965 ocen. 6,2 8 ocen krytyków. Strona główna filmu . Podstawowe informacje. Pełna obsada (62) Opisy (3) Zostaw świat za sob Inny świat. 25 lutego 2022. Ostatni Prorok. 25 lutego 2022. 21:33. Ostatni Prorok 25 LUTEGO 2022 21:31 Mala korektura : Zegrabiona Rosji Alaska zostala ostatni dzwonek; ostatni gasi światło; ostatni krzyk mody; ostatnia deska ratunku; ostatnia droga; ostatnia posługa; ostatnim tchem; ostrożny optymizm; ostry jak brzytwa; ostrzyć sobie zęby; oszczędnie gospodarować prawdą; ośla łączka; otworzyć oczy; otworzyć swoje serce; owczy pęd; owijać w bawełnę (do góry strony) Ó ZvnDX8R. Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Inny świat Część pierwsza Witebsk- Leningrad – Wołogda „Lato w Witebsku dobiegało końca (...)” - rozpoczyna autor. Opisuje początki swojego pobytu w radzieckich więzieniach. Pierwszy przystanek to Witebsk. Dwustu półnagich mężczyzn w jednej celi. Trzy uderzenia butem w drzwi to sygnał do kolacji. Więźniowie z glinianymi miseczkami podnoszą się z cementowej podłogi. Czekają na gorącą ciecz imitującą zupę. Jak wyglądał dzień więźnia w Witebsku? Rozpoczynał się jednorazowym stukaniem kołatki. To sygnał pobudki i śniadania. Wjeżdżał wówczas kocioł gorącego odwaru z ziela i kosz z dziennymi racjami chleba. Potem był „czas przegadany” do obiadu. Czas wspomnień, relacjonowania snów, opowieści, dyskusji oraz wspólne zbieranie niedopałków papierosów. Ta ostatnia czynność była zwykle przywilejem inteligencji. Następnie dwa kopniaki w drzwi – zwiastun obiadu. Ponownie zupa. Trzy uderzenia - to już kolacja. Oprócz opisu więziennego dnia Grudziński przywołuje przyczyny swojego aresztowania i osadzenia w więzieniu i łagrze. „Pierwsza hipoteza oskarżenia opierała się na dwóch dowodach rzeczowych: wysokie buty z cholewami(...) miały świadczyć, że jestem majorem wojsk polskich, a pierwsza część nazwiska w brzmieniu rosyjskim (Gerling) kojarzyła mnie niespodziewanie z pewnym marszałkiem lotnictwa niemieckiego, logiczna konkluzja brzmiała: jestem oficerem polskim na usługach wrogiego wywiadu niemieckiego”. Ponadto zarzucano autorowi próbę przekroczenia granicy państwowej między Związkiem Sowieckim a Litwą. Miał walczyć z Niemcami. Było to jawne wystąpienie przeciwko paktowi przyjaźni radziecko-niemieckiej. Te domniemane dowody stanowiły podstawę do skazania Grudzińskiego na pięć lat pozbawienia wolności. Więźniowie, z którymi zetknął się w Witebsku to chłopcy w wieku 14 - 16 lat. Małoletni przestępcy byli plagą więzień sowieckich. Żyli z kradzieży towarów ze składów państwowych. Znani byli jako „biezprizorni”. „Biezprizorni” obok „urków”, czyli pospolitych przestępców stanowili najgroźniejszą półlegalną mafię w Rosji. Uważali więzienie za rodzaj kolonii letnich. Do wszelkich prób resocjalizacji i edukacji nie przykładali żadnej wagi. Ignorowali je. W tej części powieści narrator wspomina znajomość z pewnym Żydem. Starym szewc z Witebska, skazany był na pięć lat. Oskarżano go o tzw. szkodliwość w rzemiośle. Ów Żyd miał syna, będącego kapitanem w lotnictwie. Był z niego bardzo dumny. Udało mu się go wykształcić. Jego fotografię skrzętnie przechowywał. Znaleziono ją podczas jednej z rewizji . Brutalnie odebrano staremu ojcu. Pobyt w Leningradzie to kolejny etap więziennej podroży. Kojarzy się Grudzińskiemu z transportem czarnymi więziennymi karetkami przepełnionymi ludźmi. Jadą do tzw. „pieriesyłki”. „Pieriesyłka” to miejsce dające złudzenie pozornej wolności. Cele sprawiały wrażenie izb mieszkalnych. Przebywali tu „pełnoprawni” obywatele Związku Sowieckiego. Ich wyroki nie przekraczały osiemnastu miesięcy. Ich przestępstwa to: drobna kradzież, spóźnienie do pracy, chuligaństwo itp. Zwano ich „bytowikami”. „Urcy” od „bytowików” różnili się tym, że byli to przestępcy pospolici po kilkakrotnej recydywie. Więźniów politycznych nazywano „biełoruczkimi”. Przebywając w celi 37, autor zawarł znajomość ze Szkłowskim - Polakiem z pochodzenia. Skazany był za to, że: „za mało interesował się wychowaniem politycznym żołnierzy”. Poznał też Pawła Iwanowicza i z generała Artamjana. Ostatni z nich prowadził indywidualną głodówkę. Co trzeci dzień otrzymywał paczki z żywnością. Proponował wszystkim poczęstunek. Gdy odpowiadało mu głuche milczenie „(...) wrzucał całą zawartość paczki do kibla.” Z Leningradu został Grudziński przetransportowany do Wołogdy. Podróżował z pułkownikiem Szkłowskim. W trakcie podróży doszło do niemiłego incydentu. Trzech „urków” grało w karty o płaszcz Szkłowskiego. Jeden z nich przegrał. Zażądał od pułkownika umówionego przedmiotu. Ten musiał oddać nakrycie. W przeciwnym razie zostałby okaleczony. Groziło mu wykłucie palcami oczu. W Wołogdzie mężczyźni rozstali się. Pułkownik życzył Grudzińskiemu powrotu do ojczyzny. W więzieniu wołogdzińskim pisarz przebywał w małej celi. Spał na gołym klepisku wśród okolicznych chłopów, „którzy nie odróżniali dnia od nocy, nie pamiętali pory roku i nazwy miesiąca, nie wiedzieli, za co siedzą, jak długo i kiedy wyjdą na wolność”. Następną stacją na więziennym szlaku było już Jercewo pod Archangielskiem - obóz pracy. Nocne Łowy Pierwszymi towarzyszami autora w jercewskim obozie zostali inżynier Polenko i teletechnik z Kijowa – Korboński. Przedstawili oni historię powstania obozu. Założyło go w 1936 roku sześciuset więźniów w dziewiczym archangielskim lesie. Temperatura dochodziła do minus czterdziestu stopni Celsjusza. Wyżywienie stanowiło trzysta gram czarnego chleba i talerz gorącej zupy na dobę. Mieszkano w szałasach z gałęzi. Wzniesiono również barak szpitalny. Zdarzały się przypadki samookaleczeń. Dawało to możliwość spędzenia kilku tygodni pod dachem. Znaczna śmiertelność dotyczyła więźniów z Polski i Niemiec. Rosjanie, Finowie i Bałtowie byli bardziej wytrzymali. W roku 1940 Jercewo było już dużym centrum kargopolskiego ośrodka przemysłu drzewnego z własną bazą żywnościową. Miało własny tartaki, dwie bocznice kolejowe. Obok powstało miasteczko za zoną dla administracji i straży obozowej. W 1938 roku powstał barak kobiecy. „Urcy” zaczęli urządzać tzw. „nocne łowy”. Polowali na nowo przybyłe do łagru kobiety. Wprowadzili też własne „sądy kapturowe” z użyciem pił, siekier, toporów. Walczyli przeciwko więźniom politycznym. Opuszczenie obozu było dla nich tak samo przerażające, jak dla niektórych dostanie się do niego. Możliwość wyjścia na wolność nie miała dla nich znaczenia. Nie zawsze przestrzegali reguł panujących w obozie. Było to obowiązkiem każdego nowo przybyłego skazańca. Autor z sentymentem wspomina beznogiego popa Dimkę – dyżurnego z baraku. Zaprzyjaźnił się z nim i traktował jak ojca. Mieszkańcy zony wyczerpani pracą i niewłaściwymi warunkami egzystencji przypominali cienie. Nosili uszanki i ogromne łapcie. Nogi mieli obwiązane sznurkami. Korzystali czasem z przywileju wizyty lekarskiej. W kolejce do medyka widać było najczęściej „nacmenów” . Azjaci chorowali z tęsknoty za krajem rodzinnym. Umierali z tej tęsknoty tak samo jak z głodu, mrozu i monotonnej bieli. Byli to tzw. nieuleczalni symulanci. Podczas wizyty lekarskiej można było uzyskać skierowanie do szpitala. Najczęściej brakowało w nim miejsc. W trakcie badania narrator poznał siostrę Tamarę. Zaprzyjaźnił się z nią. Otrzymał od niej literacki prezent - trzy książki. Między innymi „Zapiski z domu umarłych” Dostojewskiego. Obawa przed ciężką pracą przy wyrębie lasu zmusiła bohatera do sprzedaży butów oficerskich. W zamian nabył chleb. Został przydzielony do brygady, w której miał pełnić funkcję tragarza w bazie żywnościowej. Pewnej nocy autor stał się obserwatorem „nocnych łowów”. Kilku „urków” dokonało zbiorowego gwałtu na dziewczynie obozowej Marusi. Akceptował to jej kochanek - Kowal. Bał się o własne życie. Kowal oddawał czasem dziewczynę do „dyspozycji” kolegom. Umożliwiał tym samym ataki „dobrowolnego” gwałtu. Rzeczywistość obozowa skutecznie eliminowała możliwość istnienia uczucia między kobietą a mężczyzną. Dowodem stało się odejście Marusi do innego obozu. Wówczas między „urkami” zapanowała 1 2 3 4 5 6 7 Szybki test:„Przystanią życia uczuciowego” był:a) „Barak chudożestwiennoj samodjejatjelnosti”b) „dom Swidanij”c) „lazariet”d) „Barak pieriesylny”RozwiązanieTrzy uderzenia butem w drzwi to sygnał do:a) pobudkib) obiaduc) śniadaniad) kolacjiRozwiązaniePierwszymi towarzyszami autora w jercewskim obozie został Polenko -a) nauczycielb) teletechnikc) inżynierd) ślusarzRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Podstawowe informacje o bohaterze Jeden z bohaterów wspomnieniowego tomu Gustawa Herling-Grudzińskiego Inny świat. Najlepszy i szczery przyjaciel narratora opowieści. Przewija się on przez całą książkę, ale dzieje jego życia poznajemy z rozdziału Trupiarnia. Charakterystyka zewnętrzna Beznogi, starszy już wiekiem mężczyzna, który początkowo jest dyżurnym w baraku, a u kresu swego życia przebywa w „trupiarni”. Ma drewnianą protezę nogi. O jego twarzy narrator mówi niewiele. Wspomina jednak o „siwiejącej, przystrzyżonej w klin brodzie”. Charakterystyka wewnętrzna Po przybyciu narratora do łagru w Jercewie Dimka jest jego najwierniejszym przyjacielem. To dzięki jego radzie, udaje się Grudzińskiemu uniknąć ciężkiej pracy w brygadzie leśnej. Dimka był młodym popem w Wierchojańsku, kiedy wybuchła rewolucja. Przez kilka lat nie objęły go żadne represje, ale w końcu sam zdecydował się porzucić stan duchowny. Ożenił się i podjął pracę fizyczną. W roku 1936 został aresztowany za to, że niegdyś był popem (o czym niemal zdążył już zapomnieć). Zesłany został do Azji Środkowej wraz z żoną i dwójką dzieci. O ich losie nic nie wie, ale i też nie chce wiedzieć, bo przyniosłoby mu to tylko cierpienie. Należy do jednych z pierwszych więźniów osadzonych w systemie łagrów. Dimka spędza z narratorem mnóstwo czasu, w trakcie jego pobytu w „trupiarni”, chętnie gra razem z nim w warcaby. Jego relacje z innymi mieszkańcami „trupiarni” nie są już tak zażyłe. Zarówno na Sadowskiego, jak i na M. spogląda nieco z ukosa, pozostaje nieufny. Porzucił całkowicie wiarę, kwestionuje jakiekolwiek praktyki religijne i cynicznie z nich drwi. Zupełnie wymazał niemal 30 lat swojego życia, żyje teraźniejszością. Zapytany przez narratora o moment życia, w którym definitywnie przestał być osobą wierzącą, Dimka wskazuje na chwilę odrąbania sobie nogi (by nie musieć pracować na „lesopowale”). Ten drastyczny czyn był dla bohatera ocaleniem człowieczeństwa i obozowego bytu. Dimka jest osobą życzliwą innym, współczującą, chętną do niesienia pomocy. Takie cechy jego charakteru instynktownie wynikają z religijności, którą chociaż odrzucił, jest mu jakoś bliska. Każda chwila niepewności czy zwątpienia skłaniają go do szydzenia z wiary – stanowi to jego formę ucieczki. Jego programowy niejako ateizm oraz bunt religijny jest jednak, co stwierdza narrator, „bardziej chrześcijański niż tysiące cudownych nawróceń”. Serdecznie żegna się z Grudzińskim po jego zwolnieniu, dlatego wielokrotnie nazywany jest w Innym świecie jego prawdziwym przyjacielem. Przywdziewa na ten dzień nawet świeżą koszulę (w której pragnie być też pochowany). Jego ostatnie słowa skierowane do narratora dowodzą tego, że jest już pogodzony ze śmiercią i jej się nie obawia. Życzy Grudzińskiemu szczęśliwego życia, wierząc, że dzięki młodości i sile jest jeszcze przed nim przyszłość. Dimka to postać, która budzi zarazem sympatię i współczucie. Jego wyparcie się Boga oraz odrąbanie sobie nogi stanowiły jego drogę na przetrwanie koszmaru wojny, komunizmu i obozów. Była to droga pełna nieszczęść i wyrzeczeń, ale pozwoliła bohaterowi zachować ludzką godność i nie zagubić elementarnych zasad moralności chrześcijańskiej (którą pozornie odrzucał). Wypracowania "Inny Świat" dzieło Gustawa Herlinga Grudzińskiego, traktującego o życiu w radzieckich łagrach "Inny świat" - opracowanie. "Medaliony" i "Inny świat" notatka z lekcji. Motyw Przyjaźni w Literaturze. Zaprezentuj na podstawie wybranych utworów literackich Inny świat Inny świat - opracowanieInny świat - streszczenieCharakterystyka postaciDimkaGorcewKostylewKowalMachapetianNatalia LwownaRusto KarinenZabójca Stalina Podstawowe informacje o bohaterze Jedna z postaci, której losy opisywane są w dziele Gustawa Herling-Grudzińskiego Inny świat. To Natalia dostarcza narratorowi książkę Dostojewskiego Zapiski z martwego domu, która ułatwia mu przetrwanie obozowego piekła. Charakterystyka zewnętrzna Natalia Lwowna pracuje początkowo w obozowym biurze rachmistrzów. Zwraca uwagę jej ostrożny chód, ciągła czujność, rozwlekły sposób mówienia. W łagrze chodzą słuchy, że pracę w biurze zawdzięcza chorobie serca, mówi się też o tym, że rozstrzelano niegdyś jej ojca. O wyglądzie zewnętrznym bohaterki powściągliwy zwykle narrator pisze całkiem sporo. Informuje więc czytelnika o tym, że Natalia nie była ładna, przez co nie groziły jej zaczepki czy agresja. Wspomina się o jej obwisłych policzkach, ogromnych oczach, „brzydkiej twarzy”. Mimo to bohaterka budzi powszechną sympatię. Charakterystyka wewnętrzna Natalia jest osobą wrażliwą, pełną dobroci i ciepła, zupełnie nie przystającą do realiów obozowego żywota. Jej bezinteresowność, skłonność do pomocy pozwala jej nawet pozyskać życzliwość „urków”. Łatwo ulega wzruszeniom i często płacze. Siłę i nadzieję dla przetrwania koszmaru obozów czerpie ona z powieści Dostojewskiego Zapiski z martwego domu. Pożycza ona tę książkę narratorowi, ale po dwóch miesiącach prosi o jej zwrot, jako że, jak sama mówi, nie może bez niej żyć. Lektura dzieła wielkiego rosyjskiego realisty uzmysławia jej, że nawet w obozie człowiekowi nie da się całkowicie zabrać jego prawa do wolności. Zawsze pozostanie mu bowiem wybór czasu i sposobu śmierci. Właśnie samobójstwo jest ostatnim aktem odwagi i nieposłuszeństwa wobec oprawców i zniewolenia. Natalia jest zafascynowana ideą odebrania sobie życia. Kilka tygodni po krzepiącym dla więźniów barakowym przedstawieniu obóz obiega wiadomość, że Natalia próbowała się zabić. Przecięła ona sobie żyły obu rąk, mając nadzieję na rychłą śmierć. Dzięki szybkiej reakcji towarzyszki z baraku bohaterka została przeniesiona do szpitala i odratowana. Po tej nieudanej próbie samobójczej nie przywrócono już jej do biura rachmistrzów, lecz przydzielono do pracy w kuchni. Także tutaj dał o sobie znać jej dobry charakter – Natalia wynosiła jedzenie pozostałym więźniom. Ostatecznie trafia do grupy kobiet zajmujących się cerowaniem worków. Narrator widzi ją często z daleka, ale nie zamieniają już więcej ani słowa. Natalia Lwowna jest postacią tragiczną. Nieudana próba samobójcza stanowi dla niej załamanie światopoglądu. Wiele myślała o odebraniu sobie życia, lecz brakowało jej odwagi, by się na swe życie targnąć. Kiedy zaś wreszcie to zrobiła, okazało się, że nawet ta droga nie stanowi ucieczki z obozu. Powstrzymanie Natalii przed samobójstwem – w jej odczuciu jedynym możliwym w łagrze aktem wolności – jest dla niej ciężarem psychicznym nie do zniesienia. Odtąd wszelka nadzieja w niej gaśnie i jest świadoma (podobnie jak Fin Karinen), że od obozu nie ma ucieczki. Bohaterkę z narratorem łączy niezwykła, nieco intymna więź. Tylko on zna bowiem jej marzenia, rozumie jej przemyślenia i wie, czym dla Natalii była owa próba samobójcza. Jednak ta wiedza, która wcześniej łączyła te dwie postaci, na końcu okazuje się dzielącą ich barierą, której nie da się przekroczyć. Natalia jest także postacią niejednoznaczną, czego sama ma świadomość. Chciałaby zdobyć się na ów akt odwagi i desperacji, ale ciągle się waha; szuka nadziei u Dostojewskiego, chociaż ma świadomość paradoksalnego wymiaru tego działania; pragnie być silna wewnętrznie, ale często ulega swoim słabościom. To jedna z najlepszych konstrukcji postaciowych w Innym świecie, z bogatą motywacją psychologiczną swoich myśli i czynów. Wypracowania "Inny świat" Gustawa Herlinga-Grudzińskiego powstał na podstawie rzeczywistych przeżyć autora. Książka jest relacją autora z jego pobytu w rosyjskich obozach. "Inny świat" - plan wydarzeń. Bohaterowie "Innego świata" Gustawa Herlinga-Grudzińskiego Gustaw Herling-Grudziński "Inny Świat", znaczenie lektury dla mieszkańców innego świata. Inny świat Inny świat - opracowanieInny świat - streszczenieCharakterystyka postaciDimkaGorcewKostylewKowalMachapetianNatalia LwownaRusto KarinenZabójca Stalina